تقسیم بندی زبان های برنامه نویسی

در دنیای مدرن تکنولوژی، زبان های برنامه نویسی به عنوان ابزارهای اساسی برای خلق نرم افزارها و برنامه های کاربردی به شمار می روند. این زبان ها، که هر کدام ویژگی ها و ساختارهای منحصر به فرد خود را دارند، می توانند بر اساس کاربرد، سطح انتزاع، و پارادایم های برنامه نویسی تقسیم بندی شوند. در این مقاله، ما به بررسی دقیق این تقسیم بندی ها و تاثیر آن ها بر روی توسعه نرم افزار و مدیریت پروژه های برنامه نویسی خواهیم پرداخت.

مقدمه ای در مورد زبان های برنامه نویسی

داشتن اطلاعات اولیه در مورد زبان های برنامه نویسی، از جمله عواملی است که هر هنرجوی رشته کامپیوتر و فناوری اطلاعات باید با آن آشنا باشد. همچین افرادی که به سراغ مشاغلی مانند برنامه نویسی، طراحی سایت، سئو و بهینه سازی سایت و … می آیند و قصد شروع آموزش های حرفه ای دارند، با خواندن این مقاله می توانند انتخاب بهتر و مناسب تری برای یادگیری داشته باشند.

همان طور که می دانید، در محیط اینترنت سرویس های متعددی به منظور ارائه خدمات فعال هستند. بدون شک سرویس وب یکی از مهمترین سرویس های موجود روی اینترنت است که بیشترین تاثیر را در عمومیت یافتن اینترنت در سطح جوامع بشری برعهده داشته است.

وب در نگاه اول مانند یک سیستم اطلاعاتی توزیع شده است. در سیستم فوق اطلاعات (با اشکال متفاوت) بر اساس استانداردهای مربوطه و با یک ساختار مشخص قرار گرفته، با استفاده از ارتباطات تعریف شده بین اطلاعات می توان به سرعت و به سادگی از اطلاعات موجود استفاده کرد.

ساختار وب بر اساس مدل مشتری و سرویس دهنده است و اگر بخواهید در این محیط برنامه کاربردی بنویسید باید با زبان های برنامه نویسی تحت وب و ساختار برنامه نویسی آن ها آشنا شوید. در ادامه ابتدا زبان های برنامه نویسی را از جنبه های مختلف تقسیم بندی کرده و پس از شناخت جایگاه زبان های تحت وب یکی از زبان های اولیه در اینترنت یعنی HTML توضیح داده می شوند.

تقسیم بندی زبان های برنامه نویسی

اولین گام در فهم تقسیم بندی زبان های برنامه نویسی، شناخت دسته بندی های اصلی است. زبان های سطح بالا، که از انتزاع بیشتری برخوردار هستند و نزدیک تر به زبان انسانی عمل می کنند، در مقابل زبان های سطح پایین تر قرار دارند که جزئیات بیشتری از سخت افزار را در بر می گیرند.

همچنین، زبان های شی گرا، تابعی، و منطقی، هر کدام رویکردهای متفاوتی را در حل مسائل برنامه نویسی ارائه می دهند. زبان های برنامه نویسی را از چهار دیدگاه مختلف می توان تقسیم بندی کرد:

الف) روش های برنامه نویسی

برنامه نویسی یک فرایند پیچیده و خلاقانه است که در آن توسعه دهندگان با استفاده از زبان های برنامه نویسی، دستورالعمل هایی را برای اجرا توسط کامپیوتر می نویسند. روش های برنامه نویسی متنوعی وجود دارد، از جمله برنامه نویسی شی گرا که بر اساس اشیاء و کلاس ها سازمان دهی می شود، برنامه نویسی تابعی که تمرکز بر توابع و جلوگیری از تغییر حالت ها دارد، و برنامه نویسی امری که بر اساس دستورات متوالی است.

انتخاب روش مناسب برنامه نویسی بستگی به نوع پروژه، تیم توسعه و نیازمندی های خاص سیستم دارد. همچنین، الگوهای طراحی نرم افزاری مانند MVC (Model-View-Controller) و DRY (Don’t Repeat Yourself) به توسعه دهندگان کمک می کنند تا کدی تمیز، قابل نگهداری و قابل توسعه بنویسند. در نهایت، تست و دیباگ کردن بخش جدایی ناپذیری از فرایند برنامه نویسی است که اطمینان از کیفیت و عملکرد صحیح برنامه را فراهم می آورد.

1- برنامه نویسی زیر روالی (موازی)

برنامه نویسی زیر روالی، که به آن برنامه نویسی همزمان یا موازی نیز گفته می شود، شیوه ای از توسعه نرم افزار است که در آن چندین فرآیند یا رشته به طور همزمان اجرا می شوند. این رویکرد به منظور بهبود عملکرد و کارایی برنامه ها در پردازش های سنگین و پیچیده به کار می رود.

با استفاده از برنامه نویسی زیر روالی، توسعه دهندگان می توانند منابع سیستمی مانند CPU و حافظه را بهینه سازی کنند و زمان پاسخ دهی برنامه ها را کاهش دهند. این شیوه نیازمند درک عمیقی از مفاهیم همزمانی و مدیریت منابع است و معمولا با چالش هایی مانند مسائل همزمانی و مردگان گیر همراه است. با این حال، با پیشرفت های اخیر در زبان های برنامه نویسی و ابزارهای توسعه، برنامه نویسی زیر روالی به یک جزء حیاتی در توسعه نرم افزار مدرن تبدیل شده است.

برنامه نویسی زیر روالی اولین قدم در پیشرفت برنامه نویسی است. در این راستا زبان های فرترن و کوبول عرضه شدند. در این روش برنامه نویس مسائل را به چندین عملکرد تقسیم می کند و با هر عملکرد یا تابع به صورت جداگانه رفتار می کند اما پیچیدگی تابع هنوز پابرجاست.

2- برنامه نویسی ساخت یافته

برنامه نویسی ساخت یافته رویکردی در توسعه نرم افزار است که از طریق استفاده از توالی، انتخاب و تکرار به منظور کنترل جریان برنامه، به افزایش خوانایی، قابلیت نگهداری و خطایابی کد کمک می کند. این روش، که از دهه 1960 مطرح شده، بر اساس اصولی چون تقسیم برنامه به بلوک های کوچکتر و مدولار که هر یک وظیفه مشخصی دارند، بنا نهاده شده است.

برنامه نویسی ساخت یافته با کاهش پیچیدگی برنامه ها و افزایش امکان استفاده مجدد از کد، به توسعه دهندگان امکان می دهد تا برنامه هایی پایدارتر و قابل اعتمادتر بسازند. این روش، به ویژه در زمانی که با زبان های برنامه نویسی پایین تر سطح مانند C یا پاسکال استفاده می شود، می تواند به شکل چشمگیری به بهبود کیفیت نرم افزار کمک کند.

در دهه 1960 میلادی توسعه نرم افزار دچار مشکلات عدیده ای شد. در آن زمان سبک خاصی برای برنامه نویسی وجود نداشت و برنامه ها بدون هیچگونه ساختار خاصی نوشته می شدند. وجود دستور پرش (Goto) نیز مشکلات بسیاری را برای فهم و درک برنامه توسط افراد دیگر ایجاد می کرد، چرا که جریان اجرای برنامه به طور مرتب تغییر جهت داده و دنبال کردن آن دشوار می شد.

به همین دلیل، نوشتن برنامه های عملی بسیار زمان بر و پر هزینه بود و معمولا اشکال زدایی، اعمال تغییرات و گسترش برنامه ها بسیار مشکل بود. فعالیت های پژوهشی در این دهه باعث بوجود آمدن برنامه نویسی ساخت یافته شد، روش منظمی که باعث ایجاد برنامه هایی کاملا واضح و خوانا شد که اشکال زدایی و خطایابی آن ها نیز بسیار ساده تر بود.

• اصلی ترین نکته در این روش عدم استفاده از دستور پرش (Goto) است. تحقیقات بوهم و ژاکوپینی نشان داد که می توان هر برنامه ای را بدون دستور پرش و فقط با استفاده از 3 ساختار کنترلی یعنی ترتیب، انتخاب و تكرار نوشت.
• ساختار ترتیب، همان اجرای دستورها به صورت متوالی (یکی پس از دیگری) است که کلیه زبان های برنامه نویسی در حالت عادی به همان صورت عمل می کنند.
• ساختار انتخاب به برنامه نویس اجازه می دهد که بر اساس درستی یا نادرستی یک شرط، تصمیم بگیرد و کدام مجموعه از دستورها اجرا شود.
• ساختار تکرار به برنامه نویس اجازه می دهد بلاک دستورات را تا زمانی که شرط خاصی برقرار باشد، تکرار کنند.

هر برنامه ساخت یافته از تعدادی بلوکی تشکیل می شود که این بلوک ها به ترتیب اجرا می شوند تا برنامه خاتمه یابد (ساختار ترتیب). هر بلوک می تواند یک دستور ساده مانند خواندن، نوشتن با تخصیص مقدار به یک متغیر باشد و یا اینکه شامل دستورهایی باشد که یکی از سه ساختار فوق را پیاده سازی کنند. نکته مهم اینجاست که در مورد دستورهای داخل هر بلوک نیز همین قوانین برقرار است و این دستورها می توانند از تعدادی بلوک به شرح فوق ایجاد شوند و تشکیل ساختارهایی مانند حلقه های تودرتو را دهند.

نکته مهم اینجاست که طبق قوانین فوق یک حلقه تکرار یا داخل حلقه دیگر است و یا خارج آن قرار می گیرد و هیچ گاه حلقه های روی هم افتاده نخواهید داشت. زبان پاسکال در سال ۱۹۷۱ توسط پروفسور نیکلاس ويرث و کمی بعد زبان C توسط دنیس ریچی، از این نوع هستند. با ورود این زبان ها نیاز به نسخه اول BASIC کم شده و نسخه های جدیدی از آن مانند QBASIC برای رفع کمبودهای نسخه اول به بازار عرضه شد که ضمن حفظ سادگی بیسیک، قابلیت برنامه نویسی ساخت بافته را نیز به آن افزودند.

3- برنامه نویسی ماژولار

این نوع برنامه نویسی که به نام قطعه قطعه نیز معروف است، نوع توسعه یافته برنامه ساخت یافته است که در آن قطعات کد به قسمتهای کوچکتری به نام ماجول تقسیم می شوند. از دیگر ویژگی های برنامه نویسی ماجولار کپسوله سازی اطلاعات است. یعنی هر یک از متغیرها و قطعه کدها در محدوده کاری خود فعال هستند و این فعالیت از دید سایر قسمت های برنامه پنهان می باشد.

4- برنامه نویسی شی گرا

این روش از بهترین مفاهیم برنامه نویسی به روش ساخت یافته به وجود آمده و با چندین مفهوم قوی ترکیب شده تا امکان سازماندهی برنامه ها را به طور کار آمد فراهم کند. از طریق این روش پیچیدگی کاهش می یابد و می توان برنامه های بزرگ تر را هدایت کرد.

در این روش واحد اصلی برنامه شی نامیده می شود. هر شي شامل ویژگی هایی است که حالت فعلی شی را مشخص می کند و در اثر رویدادهای مختلف و شارپ از شرکت مایکروسافت مختلف رفتار با عکس العمل نشان می دهد. می توان به زبان هایی مانند ویژوال بیسیک و کت (مایکروسافت)، دلفی (از شرکت بورلند) و جاوا (از شرکت سان) اشاره کرد.

ب) نزدیکی به زبان ماشین

نزدیک شدن به زبان ماشین، به معنای فهمیدن و استفاده از زبان های برنامه نویسی است که به طور مستقیم توسط کامپیوترها قابل فهم هستند. این زبان ها، مانند اسمبلی یا زبان ماشین، به دستورات بسیار پایه ای و دقیقی تقسیم می شوند که مستقیماً توسط واحد پردازش مرکزی (CPU) اجرا می شوند.

برنامه نویسی در این سطح، اگرچه دشوار و زمان بر است، اما امکان کنترل دقیق تری بر روی سخت افزار فراهم می کند و می تواند برای بهینه سازی عملکرد برنامه ها در شرایط خاص مفید باشد. با پیشرفت تکنولوژی، زبان های برنامه نویسی سطح بالاتری توسعه یافته اند که انتزاع بیشتری از جزئیات سخت افزاری ارائه می دهند و به توسعه دهندگان اجازه می دهند تا بر روی منطق برنامه ها و نوآوری های نرم افزاری تمرکز کنند.

با این حال، درک زبان ماشین و نحوه تعامل سخت افزار و نرم افزار می تواند در فهم عمیق تر نحوه کار کامپیوترها و حل مسائل مرتبط با آن ها کمک کننده باشد.

زبان های سطح بالا

زبان هایی هستند که به زبان انسان، یعنی زبان محاوره ای انگلیسی نزدیک و فهم آن ها بسیار آسان است ولی برای کامپیوتر فقط به کمک مترجم زبان برنامه نویسی یعنی کامپایلرها و ما قابل فهم هستند. امروزه بیشتر برنامه نویسان این زبان را برای برنامه نویسی انتخاب می کنند. مثال هایی این زبان ها عبارتند از بیسیک، فرترن، پاسکال، C

زبان های سطح میانی

این زبان شکل ساده تر زبان ماشین است، به این صورت که برای هر دستورالعمل زبان، یک اسم نمادین انتخاب شده است (مانند دستور ADD به جای تکد دودویی دستورالعمل جمع یا LDA برای قرار دادن اطلاعات در انباره) که بخاطر سپردن و برنامه نویسی با آن ها برای انسان ها ساده تر است.

این برنامه ها برای ماشین قابل فهم نیستند و باید قبل از اجرا شدن توسط برنامه مترجمی به نام اسمبلر به زبان ماشین تبدیل شوند.

زبان های سطح پایین

این زبان به زبان کامپیوتر (زبان صفر و یک) بسیار نزدیک و فهم آن برای کامپیوتر بسیار آسان است. اما چون به صورت صفر و یک است برای انسان قابل فهم نیست و اگر هم باشد انسان به سختی می تواند آن را بفهمد.

طراحان سخت افزار هر کامپیوتر، زبان ماشین خاص خود را برای آن ماشین طراحی می نمایند. به همین دلیل هر برنامه ای که به زبان ماشین نوشته شود، فقط روی همان ماشین خاص کار می کند، به همین دلیل برنامه های نوشته شده به زبان ماشین را غير قابل حمل می نامند.

ج) نوع ترجمه

ترجمه زبان های برنامه نویسی به دو دسته کلی تقسیم می شود:

١- زبان های کامپایلری

زبان های کامپایلری، ابزارهای قدرتمندی برای توسعه نرم افزار هستند. این زبان ها به برنامه نویسان اجازه می دهند تا با استفاده از ساختارها و دستوراتی که به زبان انسان نزدیک هستند، دستورالعمل هایی را برای کامپیوترها بنویسند. کامپایلرها این دستورات را به زبان ماشین ترجمه می کنند، که قابل فهم برای سخت افزار کامپیوتر است.

یکی از مزایای اصلی زبان های کامپایلری این است که آن ها امکان مدیریت پیچیدگی های برنامه نویسی را فراهم می آورند. به عنوان مثال، زبان هایی مانند C++ و Java از مفاهیمی مانند کلاس ها، اشیاء و وراثت پشتیبانی می کنند که به برنامه نویسان کمک می کند تا کد خود را سازمان دهی و مدیریت کنند. این ویژگی ها به توسعه نرم افزارهای بزرگ و پیچیده کمک شایانی می کنند.

با این حال، زبان های کامپایلری نیز چالش هایی دارند. کامپایلرها باید قادر به ترجمه دقیق کد منبع به کد ماشین باشند، که این فرآیند می تواند پیچیده و زمان بر باشد. علاوه بر این، برنامه نویسان باید درک خوبی از ساختار داده ها، الگوریتم ها و مفاهیم سطح پایین تر داشته باشند تا بتوانند از قابلیت های کامل زبان های کامپایلری بهره ببرند. با وجود این چالش ها، زبان های کامپایلری همچنان ابزارهای اساسی در توسعه نرم افزار محسوب می شوند.

در این نوع زبان ها، ابتدا کل برنامه از لحاظ خطای املایی (نه خطای منطقی) بررسی شده، در صورتی كه خطایی نداشته باشد، برنامه به زبان ماشین ترجمه و خروجی Object Code تولید می شود. خروجی حاصل می تواند روی کامپیوتری که عمل کامپایل روی آن صورت گرفته است، اجرا com و exe).

به طور کلی مراحل کامپایلر را می توان به چهار قسمت تقسیم کرد.

• تشخیص توکن شود (پسوندهای دستور)
• Parse کردن
• تولید کد زبان ماشین
• بهینه سازی کدهای تولید شده

از انواع زبان کامپایلری می توان زبان برنامه نویسی پاسکال و C را نام برد.

از مزایای برنامه های کامپایلر شده می توان به سرعت بالای اجرای برنامه ها و عدم نیاز به کد منبع و کامپایلر در زمان اجرا اشاره کرد.

2- زبان های مفسری

زبان های مفسری، که به آن ها Interpreted Languages نیز گفته می شود، زبان های برنامه نویسی هستند که کدهای نوشته شده در آن ها به صورت خط به خط توسط یک مفسر اجرا می شوند. این رویکرد باعث می شود که توسعه دهندگان بتوانند برنامه ها را به سرعت تست و اشکال زدایی کنند، زیرا نیازی به مرحله کامپایل کردن کدها نیست.

مثال هایی از زبان های مفسری شامل Python و Ruby می شوند که به دلیل خوانایی بالا و سهولت استفاده، در میان توسعه دهندگان محبوبیت زیادی دارند.

با این حال، زبان های مفسری معمولا کندتر از زبان های کامپایلری هستند، چرا که هر خط کد باید توسط مفسر تفسیر و سپس اجرا شود. این فرآیند می تواند منجر به افزایش زمان اجرای برنامه شود، به خصوص در برنامه های بزرگ و پیچیده.

از آن جایی که مفسرها در زمان اجرا کار می کنند، مصرف حافظه و پردازش های اضافی را افزایش می دهند.

با وجود این معایب، زبان های مفسری مزایای قابل توجهی نیز دارند. آن ها اغلب انعطاف پذیری بیشتری در مقایسه با زبان های کامپایلری ارائه می دهند و امکان تغییرات سریع کد بدون نیاز به فرآیند کامپایل را فراهم می کنند. این ویژگی ها آن ها را برای توسعه سریع و پروتوتایپ سازی، به ویژه در مراحل اولیه توسعه نرم افزار، ایده آل می سازد.

همچنین، زبان های مفسری معمولا دارای اکوسیستم های قوی و جوامع توسعه دهنده فعالی هستند که منابع آموزشی و پشتیبانی فراوانی را ارائه می دهند.

مفسر همان کار کامپایلر را انجام می دهد، با این تفاوت که مفسر، دستورهای برنامه را خط من می خواند (تشخیص تو کن در یک سطر) سپس مطابق با کتابخانه خود آن ها را پارس (Parse) کرده و بعد اجرا می کند، سپس نوبت دستور بعدی است. به عبارت دیگر هر مفسر دارای حلقه ای است که هر بار و برای هر خط از برنامه مراحل تشخیص تو کن، پارس و اجرا انجام می شود.

علی رغم سادگی، زبان های برنامه نویسی تفسیری در پیاده سازی زبان چند اشکال مهم دارند و نمی توانند کدها را بهینه نمایند (مرحله چهارم از عمل کامپایلر)

این مشکل زمانی که فقط یک خط از دستور را در نظر بگیریم، زیاد بد به نظر نمی رسد، ولی زمانیکه بحث در مورد یک برنامه حجیم با محاسبات پیچیده باشد، مشکل کاملا نمایان می شود.

• کندی اجرای برنامه ها در مقایسه با زبان های کامپایلری
• نیاز به تفسیر هر دستور حتی اگر در یک حلقه آن دستور را هزاران بار داشته باشید. در ترجمه می توان یک بار ترجمه کرده و چند بار از آن استفاده کرد، ولی در تفسیر یک بار ترجمه و یک بار اجرا می شود.
• در روش تفسیر به دلیل یک مرحله ای بودن ترجمه و اجرا ممکن است کلیه خطاها کشف نشود ولی در روش ترجمه چون در دو فاز مختلف (فاز اول کامپایل وفاز دوم اجرا) انجام می شود
• کلیه خطاها قابل کشف هستند.

د) رابط برنامه نویسی

زبان های برنامه نویسی را به یک شیوه دیگر نیز می توان تقسیم بندی کرد:

زبان های مبتنی بر متن

زبان های مبتنی بر متن، مانند HTML، XML، و Markdown، ابزارهای قدرتمندی برای ساختاردهی و ارائه اطلاعات در فضای دیجیتال هستند. این زبان ها از نشانه گذاری های ساده برای تعریف عناصر و ساختار محتوا استفاده می کنند که این امکان را به توسعه دهندگان و نویسندگان می دهد تا متونی خوانا و قابل فهم برای انسان ها و همچنین قابل تجزیه و تحلیل برای ماشین ها ایجاد کنند.

به عنوان مثال، HTML که زبان استاندارد طراحی وب است، از تگ ها برای تعریف سرفصل ها، پاراگراف ها، لینک ها و دیگر عناصر صفحات وب استفاده می کند. XML برای انتقال داده ها بین سیستم های مختلف و Markdown برای نوشتن متون با ساختار ساده و تبدیل آسان آن ها به HTML مورد استفاده قرار می گیرد. این زبان ها نقش مهمی در تسهیل ارتباطات و دسترسی به اطلاعات در عصر دیجیتال ایفا می کنند.

برنامه هایی که همه چیز در آن با نوشتن کدها تولید می شود و در آن خروجی در اکثر مواقع به صورت متن است. زبان های برنامه نویسی مبتنی بر متن به کاربر امکان دسترسی مستقیم به گرافیک را نمی دهند. یک بسته نرم افزاری ویژه اغلب به عناصر گرافیکی نیاز دارد که به آن افزوده شود. این بسته نرم افزاری اغلب به نوشتن خطوط زیادی از کدها نیاز دارد که به کد برنامه اصلی اضافه می شوند. مثل زبان C و پاسكال.

زبان های مبتنی بر گرافیک (ویژوال)

زبان های برنامه نویسی مبتنی بر گرافیک، که به آن ها زبان های بصری نیز گفته می شود، ابزارهای قدرتمندی هستند که به توسعه دهندگان اجازه می دهند تا با استفاده از عناصر گرافیکی مانند نمودارها و ایکون ها برنامه های کامپیوتری بسازند.

این رویکرد، برنامه نویسی را برای افرادی که با مفاهیم برنامه نویسی آشنایی کمتری دارند، ساده تر می کند و همچنین فرایند توسعه را برای پروژه های بزرگ و چند رشته ای تسهیل می بخشد. با این حال، زبان های بصری ممکن است در برخی موارد کمتر دقیق و انعطاف پذیر از زبان های متنی باشند، و بنابراین، انتخاب زبان مناسب برای یک پروژه خاص باید با توجه به نیازهای آن پروژه انجام شود.

زبان های برنامه نویسی مبتنی بر گرافیک، امکان دسترسی مستقیم کاربر به گرافیک را فراهم می کنند. از زبان های مبتنی بر گرافیک می توان برای ایجاد سریع برنامه های تحت ویندوز نیز استفاده کرد، بدون اینکه نیاز به یادگیری و استفاده از بسته های نرم افزاری اضافه داشته باشد. مانند ++Visual basic ،Visual ،C از محصولات شرکت مایکروسافت یا دلفی از محصولات شرکت بورلند.

تقسیم بندی زبان های برنامه نویسی تحت وب

می توان زبان های برنامه نویسی را که در محیط اینترنت استفاده می شوند، از جنبه مکان اجرا به دو دسته کلی تقسیم بندی کرد: زبان های برنامه نویسی سمت مشتری یا سرویس گیرنده (Client Side) و زبان های برنامه نویسی سمت سرویس دهنده (Server Side).

زبان های سمت مشتری (Client Side)

زبان های سمت مشتری، که به زبان های برنامه نویسی تحت وب نیز شناخته می شوند، ابزارهای قدرتمندی برای توسعه رابط کاربری هستند که تجربه کاربری را بهبود می بخشند. این زبان ها، مانند JavaScript، HTML و CSS، به توسعه دهندگان امکان می دهند تا صفحات وب پویا و تعاملی ایجاد کنند که به طور مستقیم با کاربران ارتباط برقرار کنند.

JavaScript به عنوان یکی از محبوب ترین زبان های سمت مشتری، امکانات فراوانی را برای انیمیشن، بررسی فرم ها، و ایجاد برنامه های کاربردی تک صفحه ای (SPA) فراهم می آورد. HTML ساختار اصلی صفحه وب را تعریف می کند، در حالی که CSS ظاهر و استایل آن را مشخص می کند. با ترکیب این سه زبان، توسعه دهندگان می توانند تجربیات وب غنی و جذابی را خلق کنند که نه تنها کاربردی هستند بلکه از لحاظ بصری نیز جذابیت دارند.

این زبان ها از روی زبان های برنامه نویسی ساخته شدند و به همین دلیل تشابه زیادی با هم دارند. این زبان ها در اصل نمونه کوچک شده زبان های مادر خود هستند. برای بالابردن امنیت در محیط شبکه و اینترنت تعدادی از دستورها و امکانات زبان های بزرگ در این زبان ها حذف شده اند. ما امکان نوشتن فایل یا پاک کردن فایل ها روی سیستم کاربر، مانند زبان های برنامه نویسی وجود ندارد.

زبان های سمت سرویس دهنده (Server Side)

زبان های سمت سرور، ابزارهای قدرتمندی هستند که به توسعه دهندگان اجازه می دهند تا برنامه های کاربردی وب پیچیده و کارآمدی بسازند. این زبان ها شامل جاوا، پایتون، روبی، و PHP هستند که هر کدام ویژگی ها و مزایای خاص خود را دارند.

جاوا به خاطر امنیت بالا و قابلیت حمل پذیری اش شناخته شده است، در حالی که پایتون به خاطر خوانایی بالا و سینتکس ساده اش محبوبیت دارد. روبی بر روی سادگی و توسعه سریع متمرکز است و PHP یکی از رایج ترین زبان ها برای توسعه وب است که به خاطر انعطاف پذیری و پشتیبانی گسترده اش معروف است. انتخاب زبان سمت سرور بستگی به نیازهای پروژه، منابع موجود و تجربه توسعه دهنده دارد.